Fór ég í hendingskasti upp á Spítala og læknar þar þekkja mig orðið, og þegar ég kom inn á stofuna til hennar var hægri fótur hennar undan sænginni, en hún var þá komin í öndunarvél innan 4ura klukkustunda frá því að hún veiktist, tók ég um fót hennar og fann ég að hann var ís kaldur svo og hægri hendi hennar.
Yfirmanneskjan hennar var þarna og kannaði hún fyrir mig vinstri hliðina og það var sama þar, og þá vissi ég að þetta væri að tapast.
Ég náði að tengja mig við undirmeðvitund hennar, og talaði við hana þar og spurði hvar hún væri, og sagðist hún vera að labba að sterku ljósi bað ég hana þá að snúa við og fara sömu leið til baka, bað ég mína menn um leyfi til að fara inn fyrir til hennar þar sem mér fyndist að hennar timi væri ekki komin, og var það samþykkt.
Ég rétt skrapp inn fyrir og fann hana rétt við dyragættina, og sagði henni að loka augunum á meðan við færum aftur um ljósið til baka, og lagði ég hana í eigin líkama og sagðist hún nú vera komin heim aftur en skyldi ekkert í þessu flakki sínu.
Ég beið nokkra stund, og bað síðan yfirmanninn að kanna hitastig á fæti og hönd sín megin og sagði funhita þar og ég fann það sama mín megin, og sagði ég þá að mínu verki væri nú lokið þar og kvaddi.
Maður hennar beið frammi í herbergi, og sagði ég honum að fara inn þetta yrði allt í lagi, og næsta morgun var hún komin niður á almenna deild um tíma og útskrifaðist síðan heim í hvíld.
Það fundust engar skýringar á þesum skyndilegu veikindum hennar en hún komst ósködduð úr þessu, þar sem hún var höfð í öndunarvélinni til næsta morguns þegar min vaknaði aftur steinhissa.
Svona er lífið stundum hverfult.
Góðar stundir og sýnið hvort öðru umhyggju og velvilja.
Þór Gunnlaugsson
Heilunar og transmiðill
Er einnig á lækningasviðinu
____________________________________________________
Þetta getur ekki orðið einfaldara að hafa samband við mig. .
