Fer þó aldrei á vettvang sem slíkur, heldur innri líkami minn skreppur.
Ekki hafa þessar elskur gert mér rúmrusk, en þó gisti ég eina nótt í á Hótel Djúpuvik fyrir nokkrum árum, og brakaði óþarflega í slitnum gólffjölum, og að lokum inn að rúmstokki mínum en frúin breyddi upp fyrir höfuð en ég ræddi við og spurði gestinn hvað væri að ?
Jú svaraði hann, að hann og nokkrir aðrir væru búnir að bíða í rúm 100 ár eftir að einhver með lykla að ljósinu kæmi þeim til aðstoðar, og var það auðsótt mál hjálpaði ég þeim inn í ljósið, síðan var kvatt með virktum boðin góða nótt og svo varð allt hljótt og ég steinsofnaði.
Frúin gærðist undan sængurhornininu og heyrði ekkert og fór að sofa.
Góðar stundir og sýnið hvort öðru umhyggju og velvilja.
Gangið hægt um gleðinnar dyr.
Þór Gunnlaugsson
____________________________________________________